Ik kijk op mijn telefoon en zie dat er een mailtje binnen is gekomen van een mevrouw die aangeeft geen reu pups meer te hebben. Ik had haar 2 dagen geleden gemaild met de vraag of er nog pups waren en of er nog reutjes waren. (ook het geslacht hadden we een overeenstemming genomen).
Klik op de link in het mailtje en kom weer automatische op de site van marktplaats advertentie.
Niet echt bewust kijkend naar waar ik naar kijk, ga ik alle plaatjes na en zie de ene na de andere schattige puppy kopje voorbij komen.
dan ineens wordt mijn bewustzijns-aangewakkerd, een foto waar een hond niet in de camera lens kijkt trekt bij mij de aandacht. De advertentie kop legt uit dat het om een pup van 6 maanden "Mechelse herder x Berner sennen". Ik weet niet waarom maar ik klik om meer informatie.
Als ik de voor kant van de hond zie Snap ik het. Lieve kop en ogen die zeggen; "ik doe geen vlieg kwaad en zal je altijd trouw zijn".
Ik laat de foto zien en ook hij is verkocht.
We lezen de advertentie, het spreekt ons beiden aan. We willen meer weten over deze pup van 6 maanden. De contact gegevens is van een stichting "huisdierenhulp". We besluiten om te bellen. Ik bel en krijg een vrouw te spreken. Wens haar natuurlijk aller eerst een gelukkig nieuwjaar. Dan vraag ik of de pup van 6 maanden nog beschikbaar is? (we hadden gezien dat de advertentie 31 december geplaatst is. Je weet het maar nooit)
Ja, Buddy is er nog. Geeft de vrouw aan. Wij geven aan geintreseerd te zijn en hebben allerlij vragen.
De vrouw beantwoord ons enthousiast en legt wel "triest" uit dat Buddy al vier keer is verplaats. Mijn gevoel voor deze hond versterkt. Uit eindelijk is de vraag of we hem kunnen zien. Gezien we de dag erna weg waren hadden in eerste instantie besloten om vrijdag de hond te zien. Maar uiteindelijk wilde we de hond eerder zien en vroegen we of het mogelijk was om de hond vandaag (1januari) te zien. S' middags konden we Buddy ontmoeten, om drie uur.
Onze kinderen uitgelegd dat we een hond hebben gezien en dat we die s' middags gingen bekijken.
'Jeeeeeh, we krijgen een hond', zei een van onze dochter.
Wel uitgelegd dat de hond ons eerst leuk moet vinden, als hij ons niks aan vind dan is het heel jammer voor ons maar ook de hond moet zich welkom voelen bij ons.
In de middag gaan we met het hele gezin op naar het opvang huis van Buddy. We zijn met ze allen zenuwachtig en heel benieuwd. De mensen van de opvang vangen ons warm op en halen buddy.
Een uit de kluiten gegroeide pup komt ons enthousiast begroeten. Ik ben verkocht! Mijn man en ik kijken elkaar aan, zonder woorden begrijpen we van elkaar dat dit de hond voor ons is, vervolgens letten we op hoe de hond en kinderen op elkaar reageren. We mogen ook met Buddy even naar buiten samen met een van de opvang.
De oudste is ook verkocht de tweeling vinden hem groot maar ook leuk. Als we aan ze vragen wat ze ervan vinden krijgen we driemaal ja te horen. Wat voor ons duidelijk is dat ze Buddy als nieuw gezinslid zien.
We spreken met de opvangers af dat we Buddy vrijdag ochtend ophalen omdat we morgen naar Duitsland gaan. Diezelfde dag zorgen dat wat er geregeld moet worden ook geregeld is.
WE WORDEN DE DERDE ADOPTIE OUDERS VAN BUDDY! helaas ook de 5e opvang. Maar dit blijft ook de vijfde;-)
In de auto wordt er druk gesproken over het hoe en wanneer en wie en welke knuffels enzovoort.
We moeten gelijk door naar een feestje en de kinderen vertellen aan iedereen dat we een hond erbij krijgen.
Stichting Huisdierenhulp verdiend echt een pluim. Ik vind het een goed initiatief. Zowel de stichting als de opvangers in Made heel erg bedankt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten